TRANEN IN DE OGEN ...
Real emotions, die had ik tijdens dit prachtige huwelijk van Jill en Mitch. Twee mensen die hun dromen najagen en ondertussen een prachtig gezin hebben met hun kids Faith en Owen.
Het begon al ’s morgens … toen ik gewoon vanuit mijn ouderlijk huis te voet bij de achterburen kon gaan en daar het hele trouwgebeuren zou plaatsvinden. Ik realiseerde me in het stappen dat ik zowat het hele stukje straat vanop de hoek, bijna al voor mijn lens had gezien, bij de ene de kindjes, kleinkinderen, een trouwende kleindochter, nu een volledig huwelijk …
Een losse sfeer, ongedwongen klaarmaken, firstlook in de tuin en een sfeervolle rit naar het gemeentehuis. Als ik de bus uitstap loop ik bijna pardoes op Mr Coudeville, voor velen die dag gekend. Een oud leerkracht van me waar ik Duits en Nederlands van kreeg toen ik in het zelfde Maerlantatheneum schoolliep, waar ook Jill en Mitch elkaar leerden kennen… hij was er voor zijn verslagje voor de Maerlantkrant… nostalgie ten top.
Een snelle plechtigheid in het stadhuis, want dat hoort er nu eenmaal bij, bracht ons terug naar buiten waar onder andere de brandweer, de kindjes uit Jill haar kleuterklas en heel wat anderen het koppel stonden op te wachten… je voelde gewoon al de liefde van alle mensen voor dit fijne paar!
Eens terug thuis begon het échte werk. Precies zoals ik het voor onszelf in ons hoofd had , in de tuin onder een stralende zon: een heerlijk tuinfeest! Hapjes en drankjes, livemuziek … een sfeervol kader. Tijdens de ceremonie gebeurde het … ik werd meegesleept in de emotie en had het héél lastig mijn tranen te bedwingen, toen zowel de getuigen, beste vrienden, collega’s én niet te vergeten 2 prachtige kinderen van dit koppel het woord namen… Het raakte … tot het diepst van het hart, bij menig mensen in het publiek en vooral ook bij de bruid zelf … de liefde die dan zichtbaar was tussen deze twee, hoe zij naar hem keek, hoe hij naar haar keek… het raakte opnieuw … én opnieuw … Toen de kinderen aankondigden dat zij ervan overtuigd waren dat hun ouders de beste oma en opa zouden worden, werd héél wat gebulderd en gelachen, maar diep van binnen al zo’n mooie boodschap uit die kindermonden. Jill en Mitch zorgden met hun woorden voor elkaar nog voor de apotheose van deze heel persoonlijke ceremonie… waaronder het gedicht dat Mitch twintig jaar geleden voor en over haar schreef, enkele leuke anekdotes uit het verleden en als afsluiter het geven van de ringen.
Ik weet niet wat me vandaag zo emotioneel deed reageren … en pas op, ik leef altijd mee en pink vaak een traantje weg … bij eenieder van mijn koppels. Was het omdat het ouderlijk huis zo dichtbij was, omdat het in mijn favoriete 8370 plaatsvond, omdat ik aan de wet oude bekenden zag staan, het tuinfeest net was hoe ik het mezelf al altijd had voorgesteld, het koppel ook twee prachtige kinderen had die dit bewust konden meemaken… Wellicht speelde alles hierin mee, maar de échte tranen die waren er omdat het ook allemaal écht écht écht was!! Puur, zonder franjes, geen tralala … een prachtig koppel, omringd door mensen die hen graag zien … meer moet dat écht niet zijn …
Jill en Mitch, dankbaar dat ik dit met jullie mocht beleven… ik wens jullie een prachtige toekomst toe en ik ben er na deze dag van overtuigd : Jullie gaan een super oma en opa zijn ! :) of zoals Mitch zelf zei … “Onze ringen, totaal anders, ze passen niet bij elkaar, eigenlijk zoals wij, DAAROM dat het - al zo lang - zo goed gaat tussen ons”
